مشخص محدوده یک تپه باستانی پس از نیم قرن - شارژ 10

به گزارش ایسنا، فصل دوم پژوهش های باستان شناختی در محوطه باستانی قواخ تپه به انجام رسید و باستان شناسان برای معین گسترۀ این محوطۀ باستانی راهی کوزران کرمانشاه شدند. در نخستین فصل کاوش این تپه، کتیبه ای کشف شد که از سارگن دوم، یکی از پادشاهان مقتدر آشور در این منطقه نشان داشت. باستان شناسان معتقدند قدمت قواخ تپه کوزران بیشتر از عمر حکومت سارگن دوم است به نحوی که قدمت بعضی از لایه های کاوش شده به حدود 1300 پیش از میلاد مسیح بازمی شود.

سجاد علی بیگی ـ عضو هیأت علمی دانشگاه رازی و سرپرست هیأت باستان شناسی قواخ تپه ـ درباره شروع فصل دوم کاوش ها در این تپه باستانی گفت: محوطۀ باستانی قواخ تپه در چهار کیلومتری جنوب بخش کوزران در غرب شهرستان کرمانشاه و 42 کیلومتری غرب کرمانشاه قرار گرفته و در سال 1348 به شمارۀ 856 در لیست آثار ملی ثبت شده است.

او اضافه کرد: در این فصل 51 گمانه در پیرامون محوطه حفر شد که نشان می دهد محوطه در اوج توسعه خود حدود 100 هکتار وسعت داشته و با توجه به ابعاد و مقدار و مقدار نهشته های باستان شناختی آن در دورۀ اشکانی وسعتی به اندازۀ یک شهر داشته و مرکز استقراری مهمی در منطقه بوده است.

علی بیگی با اشاره به کشف قطعات سفال و ظروف سفالی در برآورد فصل دوم پژوهش های باستان شناختی این محوطه تاریخی، گفت: گمانه های کاوش شده در عمق های 50 سانتیمتری تا 100 سانتیمتری به بقایای درجا برخورد نموده و کاوش در بیشتر گمانه های خارج از عرصه برای اطمینان از نبود بقایای باستان شناسی تا عمق بیش از دو متر ادامه یافته است.

عضو هیأت علمی دانشگاه رازی اضافه کرد: نقشه برداری در این محوطه در وسعتی معادل 340 هکتار با استفاده از روش فتوگرامتری بُرد کوتاه به انجام رسید و عرصه محوطه و حریم پیشنهادی آن روی نقشه معین شد.

به گفته این باستان شناس، در برآورد سال 1400 این تپۀ باستانی، قطعاتی از یک سنگ یادمان آشوری مربوط به روزگار سارگن دوم، شاه مقتدر آشوری مربوط به سال های پایانی قرن هشتم پیش از میلاد از این محوطه به دست آمد که نشان از اهمیت آن در پژوهش های باستان شناسی عصر آهن ایران است.

سرپرست هیأت باستان شناسی قواخ تپه یادآور شد: برنامۀ معین عرصه و پیشنهاد حریم این محوطه باستانی با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری از محل اعتبارات پژوهشی ادارۀ کل میراث فرهنگی استان کرمانشاه و به وسیله گروه باستان شناسی دانشگاه رازی اجرا شده است.